.

چیزی شبیه آیینی کوچک و شخصی. چیزی که یواشکی باید توی گوش تو بگویم تا نخندی. آن‌جور که آن استاد عزیز ادبیات می‌خندید و دست می‌انداختن که آخه فال حافظ؟

فال؟ نه... گاهی که حرفی نیست، تسلایی نیست، راهی نیست، امیدی نیست، وقت‌هایی که «هرگز کلام این‌چنین ناتوان نبوده است»، از او می‌پرسم، و او هم گاهی حواسش نیست و یک‌چیزی الکی‌پلکی توی هوا می‌گوید و باز دلم می‌شکند، گاهی هم میان همه‌ی بیت‌ها، چیزی می‌گوید که دست خنکی است، چند لحظه روی چشم‌ها.

تو بگو احتمال و تصادف و دل‌خوش‌کنک و خرافات، چه باک.

...

گفت:

باز آی که بازآید عمر شده‌ی حافظ

هرچند که ناید باز، تیری که بشد از شست

.

آدم بدی شده‌ام.

می‌دانم بد شدنم از گیجی‌ست، از رنجیدگی، آشفتگی، از سرآسیمگی و خستگی.

اما همه‌ی این‌ها دلیل نمی‌شود. دست‌کم از یک‌جا و یک‌وقتی به بعد دیگر باید بس کرد.

باید ترمزم را بکشم.

باید. 

.

آدم‌هایی هستند که آدم از اندوه و سکوت‌شان می‌ترسد.

آدم‌هایی که انگار پشتت به خنده و شوخ‌طبعی و حال خوششان گرم است، حتی اگر گاهی حرصت دربیاید که آخ که چه دل خوشی دارند.

آدم‌هایی هستند که انگار آخرین سنگر جهان‌اند و آدم از غم و سکوتشان، بدجوری از جهان ناامید می‌شود، بدجوری می‌ترسد. 

.

به جهان دردمندان، تو بگو چه کار داری؟

تب‌وتاب ما شناسی؟ دل بی‌قرار داری؟

چه خبر تو را ز اشکی که فرو چکد ز چشمی؟

تو به برگ گل ز شبنم در شاهوار داری

چه بگویمت ز جانی که نفس‌نفس شمارد؟

دم مستعار داری؟ غم روزگار داری؟

شعر از اقبال است. نمی دانستم و اول‌بار این‌جا شنیدمش. بعد فکر کردم از اقبال هیچ درست‌وحسابی نخوانده‌ام.

از هیچ‌چیز هیچ درست و حسابی نخواندم.

عمر به باد داده‌ام. می‌دهم.

به همین «چه بگویمت ز جانی که نفس‌نفس شمارد»، به همین «تب‌وتاب ما شناسی، دل بی قرار داری؟»