۱۳۹۲ شهریور ۵, سه‌شنبه

.


درد این‌جاست که آدمیزاد نمی‌بخشد، فقط فراموش می‌کند.



*و با هربار سوزش پونز نوک‌تیز خاطره‌‌ای ته کفش، به یاد می‌آورد.

۳ نظر:

Asleep Dragon گفت...

فراموشی یا یاد داشتن،
انگار خواهران همزادند..
با طبعی پُرآشوب و ناپایدار؛ گاهی خواستنی و دلپذیر و گاه بی‌رحم و شکنجه‌گر..
که هرازگاهی از چنگال یکی به آغوش دیگری می‌گریزیم..

مثل همان که می‌خواند:
some dance to remember
some dance to forget..

Asleep Dragon گفت...

صرفاً برای ملاحظه نویسنده وبلاگ:

سلام،
من همان لیبرو هستم؛
این‌جای جدید کامنت‌ها را با حساب Google نام‌گذاری می‌کند؛ خواستم بدانید که عمدی در تغییر نام کامنت‌گذاری‌هام نبوده..

و چه خوب که باز هم می‌نویسید!

ممنون‌م، روز خوش.

Unknown گفت...

آذین ِ خوب خوشحالم که برگشتی... :)