.

در «سکوت». یک

امیدواری‌اش، دل‌داری و شجاعتش، تنها تا آن‌جا کار می‌کرد که بتواند سکوت گلو و چشمانش را بشکند و او را صدا کند.

به محض آن‌که صدایش می‌کرد، انگار تمام آن شجاعت و دل‌داری و امیدواری، دود می‌شد و به هوا می‌رفت.

او می‌ماند و این پرسش که چرا صدایش کردم؟

این ترس که این‌بار چطور قرار است پشیمان شوم از شکستن سکوت؟