.

از آن ته کلاس گفت می‌شه بیت آخر رو یه بار دیگه بخونین؟ خواندم «سعدی به روزگاران مهری نشسته بر دل، بیرون نمی‌توان کرد، الا به روزگاران» و بعد سوال یکی دیگر را جواب دادم. دوباره گفت مصرع دوم رو دوباره می‌گین؟ اصن می‌شه بنویسین روی تخته؟ گچ را برداشتم و بالای تخته نوشتم «سعدی به روزگاران مهری نشسته بر دل، بیرون نمی‌توان کرد، الا به روزگاران».

یکی دیگر گفت خیلی قشنگه خانوم. آنکه خواسته بود بخوانم، بنویسم، در سکوت می‌نوشت.