آدمهایی هستند که آدم از اندوه و سکوتشان میترسد.
آدمهایی که انگار پشتت به خنده و شوخطبعی و حال خوششان
گرم است، حتی اگر گاهی حرصت دربیاید که آخ که چه دل خوشی دارند.
آدمهایی هستند که انگار آخرین سنگر جهاناند و آدم از غم و
سکوتشان، بدجوری از جهان ناامید میشود، بدجوری میترسد.
۱ نظر:
"آن که هرگز - چون کلید گنج مروارید -
گُم نمیشد از لبش لبخند،
خواه روز صلح و بسته مِهر را پیمان،
خواه روز جنگ و خورده بهرِ کین سوگند
...
این نخستین بار شاید بود
کآن کلیدِ گنجِ مرواریدِ او گُم شد.."
« م. اُميد»
ارسال یک نظر