.

شاخه‌های به‌گُل‌نشسته روی دیوارها را تماشا می‌کنم و جا می‌خورم که «ئه‌هه... این مگه گل هم می‌ده؟»

باید به یاد بسپرم گل‌دادن‌شان را، برای روزهای بی‌رنگ و غبارگرفته‌ی پایان تابستان، روزگار نومید و بی‌جان میانه‌ی زمستان‌.