.

حرف می‌زدیم درباره‌ی دیگری، اما من یاد خودم بودم، وقت‌های درد و ترس و رنجیدگی و خشم، هروقت که شور و توان احساسات آن‌قدر بوده که طبع اغلب آرامم هم از پسشان برنیامده و واکنشی نشان داده‌ام که بعدش خودم را نشناخته‌ام. خودم را نبخشیده‌ام. 

و فکر کردم داوری مثل همیشه سخت‌ترین کار آسان دنیاست. 

و فکر کردم خوشا آنان که بعد از شکستن امواج سهمگین، باز می‌توانند خودشان را در آینه نگاه کنند و عادلانه، خود را بفهمند و ببخشند.

خوش‌تر، آن‌ها که آن‌که باید، بماند کنارشان در کشاکش این امواج و به ساحل که رسید، توفان‌زده و کوفته و بی‌جان، بفهمدشان، ببخشد.