.

گفته «شو ماست گو آن».

نگفته که گاهی آن‌قدر ادامه‌اش می‌دهی که خودت هم شو را باور می‌کنی، در نقشت غرق می‌شوی، می‌خندی همراهش، گریه می‌کنی.

نگفته لحظه‌ی ترسناکی می‌رسد که خود بازیگرت را از نقش بازنمی‌شناسی.

لحظه‌ی ترسناک‌تری که دیگری متهمت می‌کند به این‌که این نمایش تو نیست، خواسته‌ات، سهمت از زندگی‌ست؛ و تو جز لحظات غریب و ناگفتنی بیگانگی با نقش، که سینه‌ات، که جهان تنگ می‌شود، هیچ گواهی نداری.