.

گفتم «چی بازی می‌کنید؟» می‌خواستم فقط تماشایشان کنم، اما چند لحظه بعد وسط بازی‌شان بودم. دنبالم می‌دویدند و نفسم تنگ بود و کفاف دویدن و خندیدن را با هم، نمی‌داد. زمین خیس بود و می‌ترسیدم بیفتم و بیفتند و دویدن و خندیدنم را افسار می‌زدم دائم.

برای نمی‌دانم چندمین بار آرزو کردم جایی بود وسیع و سبز و امن، که با بچه‌ها بدویم و بخندیم و بازی کنیم و یادم برود همه‌چیز را، جز همان لحظه را، لحظه‌ی سرشار و سالم و بی‌نیاز، از هرچه امید و خاطره و یاد.

...

چه‌کسی می‌داند حقیقت کدام است؟ آن لبخندها یا آن خاطره‌ها؟ آن خنده‌ها یا آن جمع‌شدن ناگهان گوشه‌ی لب‌ها به یادآوری و سکوت؟

چه‌کسی می‌داند من آنم که سکوت کرده‌ام یا تو آنی که نمی‌گویی؟

چه کسی صدای من را می‌شنود، این‌چنین خاموش و باز این‌همه بلند؟

...

ای کاش داوری؟... نه. نیازی دیگر نیست. 

...

«تاکسی از سر کوچه رد شد. جرات کردم و خم شدم و پنجره‌ی کوچک طبقه‌ی پنجم را نگاه کردم. چراغش روشن بود.

مغازه‌ی علی‌آقا اما همچنان خالی بود. لابد هنوز ساکنان کوچه‌ی دوم و چهارم، یا باید بروند سر چهلستون، یا سر فتحی‌شقاقی برای خرید.

تکیه دادم به پشتی صندلی و به چشم خویشتن، دیدم که من رفته‌ام و زندگی ادامه دارد. دیدم که ما می‌رویم و دنیا می‌ماند.

آدم در زندگی‌اش فقط یک‌بار نمی‌میرد. نمی‌دانستی؟ 

من دانستم.»