.

آخرین تصویرش را به یاد می‌آورم، آخرین باری که دیدمش. دوید از خانه بیرون و کیسه را از دستم گرفت. دلسوز و نگران؟ شاید. چندکلمه‌ای حرف زدیم و باز برگشت و من هم سوار ماشین شدم و رفتم.

تصاویر به عقب می‌روند، یکی‌یکی پشت هم ردیف می‌شوند و رنگ دوستی و مهرشان کم‌کمک پررنگ‌ می‌شود، بی‌شاید، بی‌تردید.

فکر می‌کنم که مرگ، چه بی‌رحم است و چه دل آدم را به رحم می‌آورد با خاطراتش، دردناک‌ترین‌ها حتی، و اندوه داسی با دسته‌ی بلند است که دلم را درو می‌کند.