.

توی آسانسور سرم را گرفته بودم پایین که جای دست‌های کوچک را دیدم. دو تا کف دست کوچک که تمام تن چسبناکشان را گذاشته بودند روی در، به تمامی و سخاوت.

لبخند زدم. به نوزاد در راه فکر کردم که به‌ همین زودی‌ها می‌رسد و شاید که جهان را یک‌سر رنگ نو بزند. 

شاید هم نه، اما همان بوی تنش، مثل گل‌یخ‌های چله‌ی زمستان‌ بچگی‌های مامان که می‌گفت، برایم بس است.